معمار هیاکل

تا بلعیدنت،

یک نفس.

بیا بیا

بیا!  

 یک قدم ک نه

بی هیچ یکای...

دهانم بوی شیر می دهد:

عاشق که میشوم.

و اینک

تنت چو هیاکل،

به شیخ

به دار.

داغ منصور...

تهران!

هر چه دلت خواست: دود دود...

به جان داشتم خیسی تن اش

از رو

و آنچه بیرون.

تا خلوص کنم

تمامیت دود دود دود.

تهران؟

پشت به سین ه مایت

و رو به  سین ه هایش...

و چشمانت تیزاب، میان دو وضعیت