تقدیم به رامین

دل :

و جان و روح!

تو گویی مدام باید تقدیم دارمت

به خطی

و شعر؛

شاید شعر!

دادایی پر از رویا،

نه به خیال که

به حضور و اینک است...

که حتی بیش از همه ی رویاهایی؛

و پیش از همه ی پسا،

ها!

زن بود که می آفرید

و تو!

به شوقم اینک از

بودنت

و بودن

و بودن... ا

ت!

دادا

ایست

لعنتی....