برای او که همه ی من است.....

چهار سال است که از اولین دیدارمان سپری می شود.

نمی دانم چگونه سر از آن شهر زلزله زده درآوردم،

4سال پیش.

هر چه باشد مهم نیست؛

او را یافتم و این مهم است!

خدای من،

این لطف تو بود،

این مشیت تو بود.

خدای من،

حتما آنروزهای سخت مرا دیده بودی.

آنروزها که بر نبودن می اندیشیدم؛

آن روزها که همه چیز را از من گرفته بودند،

آهسته آمد و در گوشم زمزمه کرد؛

زندگی را

و عشق را.

امروز،

عاشقترین موجود جهانم!

گاهی به خود میگویم

چگونه می توانم بیش از اینی که هست،

دوستش داشته باشم؟

می دانم اگر که نبود،

امروز باید برای هزار و سیصد و شصت و ششمین مرتبه،

قیصر را تماشا می نشستم

و رضا موتوری و داش آکل....

 تو گفتی باید کشف کرد

خلق کرد،

آفرینشگر بود!

روبر را تو نشانی دادی  و

گفتی :

((در عشق دو رکعت است که وضوی آن درست نیاید الا به خون))

آری !

و منصور،

حسین منصور.

و می دانم که اگر نبودی،

یاسو هم نبود؛

و سینماتوگرافی هم.....

نوشتن و از تو سرودن

سخت ترین کارم شده است!

کاش که نلغزم؛

دستم....

قلمم.....

میدانم که از من دلخور نخواهی شد!

اما می ترسم از این قلم  و از این لغزش،

(شاید لغزش)

می ترسم.

اینروزها بیش از همه روزها،

ماهها،

سالها،

می ترسم.

میترسم از اینکه ترکم کنی

و دو رکعت نمازت بخوانی!

دو رکعت نمازت،

دو رکعت عشقت.....

دو رکعت نماز عشقت....

که اگر بخوانی،

دیگر طاقت ماندنم نیست.

می دانم!

می دانم!

بیش از هزار بار گفته ای باید راهت ادامه دهم.....

نه، نه.....

هرگز؛

نمی توانم.....