باز آن سرود سرخ اناالحق

در آیینه، دوباره نمایان شد :

با ابر گیسوانش در باد

باز آن سرود سرخ ((اناالحق))

ورد زبان اوست. 

تو در آن نماز عشق چه خواندی؟

                              که سالهاست

بالای دار رفتی و این شحنه های پیر

از مرده ات هنوز

پرهیز می کنند.    

نام تو را، به رمز،

رندان سینه چاک نشابور

در لحظه های مستی

- مستی و راستی-

آهسته زیر لب تکرار می کنند.   

وقتی تو،

             روی چوبه ی دارت،

             خموش و مات

بودی،

ما :

انبوه کرکسان تماشا،

با شحنه های مامور :

مامورهای معذور،

همسان و هم سکوت

                ماندیم.    

خاکستر تو را

باد سحرگهان

هر جا که برد،

مردی ز خاک رویید.    

در کوچه های نشابور،

مستان نیم شب، به ترنم،

آوازهای سرخ تو را

                     باز

ترجیع وار زمزمه کردند.

نامت هنوز ورد زبان هاست. 

م.سرشک