بنفش تر از خود با خیابانهای خاموش : محمدرضااصلانی

و ماهِ همسایه 

سرک می کشد به جاسوسی 

چه رفته است 

که نگاه ها 

شیشه ای است تلخ 

لبریزِ بی سوال 

چه رفته است 

که می پذیریم چنین

صف را و حرص را چنان 

به بوی سیگار و گوشتِ دهان

 و نمی پذیریم 

آفتاب را 

به بوی جان 

 چه رفته است

چه رفته است

یار دیرینِ من 

که تلخ می گذری و دریغ داری 

چشم بگردان 

ای یار

ای سرخ جامه عیار 

که چشمم به رنگ توست

و دستم همپیاله ی تو