جایگاه دوربین در سینمای محمدرضا اصلانی: به قریب

سینمای ایران از ابتدا تا حتی اکنون 12 /1 / 94 از چشم دوربین به چشم خودشان و امر حاکم بهره برده اند. البته جهان سینما همواره چنین. 

در این میان روبر برسون، بلا تار، یانچو و اندکی گدار و استاد سرگئی پاراجانف به همراه اصلانی بی اهمیت دادن سینمای هرزه و دروغ گرا، خود را نه با موضوعات و شکل شان که با نگاه دوربین شان به دل جمعیت خویش زده اند. هر چند جمعیت جهان طی دوران خویش، اینان را از خود دور نگه داشته. چرا که همه به صرف موضوع و داستان را می بینییم و قهرمان بازی. 

محمدرضا اصلانی با چشم و گوش سینما، به ذهنمان مسلسل میشود. گاهی  آزار میدهد اندیشه(؟) کاهل ما را و حرکتش میدهد ذهن سست مان. 

آزاری از پی نادانی ما. اصلانی ابتدا برای ما چیزی ندارد: داستان ، بازیگری، دکور، هیجان و ریتم خوشایند و ... 

غافل از چشم و گوش سینما که از دوربین اش میشود! دوربینی که دیگر همه جا حاضر همه چیز فهم از پیش و دانای حاکم نشاید. کلا کلا کلا کلا. 

به زودی ادامه خاهیم شد